Εκ νεκρών
Μία ερώτηση που απευθύνω στους/στις συγγραφείς, που ''συναντώ'' για πρώτη φορά, σχετίζεται με τον τρόπο που η συγγραφή εισχώρησε στη ζωή τους. Διαβάζοντας, λοιπόν, το πρώτο μυθιστόρημα -το δεύτερο κατά σειρά έκδοσης- του συγγραφέα Γιώργου Γιώτσα, με τίτλο ''Εκ νεκρών'' (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως), ξέρετε τί διαπίστωσα; Ότι ο δημιουργός Γιώργος Γιώτσας δεν επέλεξε ο ίδιος να ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων, αλλά εκείνη διάλεξε εκείνον. Ναι, αυτό συνέβη. Μη σας ακούγεται παράξενο, αλλά το πιστεύω. Και η απόδειξη είναι το παρόν έργο. Η μούσα της συγγραφής μπόρεσε να διακρίνει το ξεχωριστό του ταλέντο, το μεράκι, το σεβασμό και την αγάπη με τα οποία θα την προσέγγιζε, αλλά και την πίστη του να την υπηρετεί προσφέροντας στο αναγνωστικό κοινό βιβλία που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα και όντως έχουν κάτι να πουν...
''Εκ νεκρών'', λοιπόν, ο τίτλος που επιλέγει ο συγγραφέας και από το άκουσμα και μόνο, αρχίζω να νιώθω μία ανατριχίλα να ''αγκαλιάζει'' όλο μου το κορμί, μία απόκοσμη ατμόσφαιρα να με περικυκλώνει και ένα πέπλο μυστηρίου να έρχεται και να ''κλείνει'' αργά και σταδιακά τη στρόφιγγα παροχής του πολύτιμου όχι μόνο οξυγόνου, αλλά και του διαχωριστικού ορίου μεταξύ της λογικής και της τρέλας...
Είναι πράγματι κουτό εμείς οι άνθρωποι -παρά την όποια θνητότητά μας- να θεωρούμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, να ορίσουμε τη μοίρα μας και να ζήσουμε αιωνίως... Όσο κι αν δεν επιθυμούμε να το δεχθούμε, ό,τι γεννάται είναι εκ προοιμίου προορισμένο να πεθάνει. Ναι, όλοι κι όλες μας θα φύγουμε κάποια στιγμή από τη ζωή. Αυτό είναι το πεπρωμένο μας και δε δύναται να το αλλάξουμε, απλώς ό,τι μεσολαβεί μεταξύ της γέννησης και του θανάτου μας είναι απόρροια των όποιων αποφάσεων και πράξεών μας... Μακάβριο; Καταθλιπτικό; Απαισιόδοξο; Πείτε το όπως επιθυμείτε, αλλά είναι μία διαπίστωση που κανονικά θα έπρεπε να μας κάνει να εστιάσουμε την προσοχή μας σε ό,τι πραγματικά αξίζει και να βρούμε τον αληθινό σκοπό μας στη ζωή... Γιατί γι'αυτό είμαι σίγουρη. Όλοι κι όλες ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο με κάποια αποστολή που μας έχει ανατεθεί...
''Ο αστυνομικός Χρήστος Ιωάννου αποκρύπτει ακόμη και από τη γυναίκα του ένα μυστικό που τον στοιχειώνει. Ένας φόνος που ήταν δυστύχημα, ένας φόνος που δεν έπρεπε να γίνει. Αλλά έγινε. Ένας άνθρωπος πέθανε εξ αιτίας του και μάλιστα φρικτά. Οι τύψεις όμως θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα τον απασχολήσει, όταν ο Χρήστος Ιωάννου φύγει από τη ζωή και ανακαλύψει ότι δεν υπάρχουν ούτε παράδεισος, ούτε κόλαση… Ένας άνθρωπος που μπορεί να κερδίσει ξανά τη ζωή -ή να χάσει για πάντα ολόκληρη την ύπαρξή του." (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Ξεκίνησα την ανάγνωση του βιβλίου με πολλές προσδοκίες και προς στιγμήν ξέχασα πώς πρόκειται για ένα από τα αρχικά δείγματα γραφής του συγγραφέα. Τί έχουμε, λοιπόν; Ένα βιβλίο που ξεκινά με μία δυνατή σκηνή και μετά κάπως δείχνει να χάνει κάπως τον ρυθμό σκέψης του. Μία νέα ιστορία ξεκινά, παράλληλα, με την πρώτη και μας κάνει να σκεφτούμε το πώς, πού και πότε μπορεί να ενωθούν αυτές οι δύο. Ναι, ένιωσα κάπως να μπερδεύομαι, μα καθώς κυλούσαν οι σελίδες εστίασα την προσοχή μου τόσο σε αυτά που διάβαζα και κάπως ξέχασα το τι είχε προηγηθεί, μέχρι που τα κομμάτια του παζλ ενώθηκαν λίγο πριν το τέλος, προσφέροντάς μας ολοκληρωμένη την εικόνα και βοηθώντας μας να κατανοήσουμε αρκετά, ενώ ο επίλογος με έκανε να θέλω κι άλλα...
Ναι, με τη συγγραφή του βιβλίου ''Εκ νεκρών'' ο δημιουργός Γιώργος Γιώτσας απέδειξε ότι υπήρχε ανέκαθεν μέσα του ο σπόρος της συγγραφής και μέχρι σήμερα έχει κάνει άλματα, αναφορικά με τον τρόπο γραφής του, μα όπως λένε ''να απαιτείς/περιμένεις από τον άλλον/την άλλη να σου δώσει μέχρι εκεί που μπορεί'' κι ο συγκεκριμένος έχει πολλά ακόμη να μας δώσει. Το πιστεύω και το περιμένω. Ναι, δεν είναι τυχαίο πως ο εν λόγω δημιουργός είναι ένας από τους καλύτερους εγχώριους συγγραφείς στο είδος της φαντασίας και του θρίλερ. Εάν θέλετε κι εσείς να λάβετε μία αρκετά καλή δόση θρίλερ και φαντασίας δεν έχετε παρά να το αναζητήσετε.
Καλή ανάγνωση.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου