Ο πύργος με τις λιβελούλες

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

Τίτλος: Ο πύργος με τις λιβελούλες

Συγγραφέας: Γιώτα Τριανταφύλλου

Εσφαλμένως -τουλάχιστον κατ'εμέ- υπάρχει η τάση τόσο από μεριάς του αναγνωστικού κοινού, όσο και από τους/τις δημιουργούς (ακόμη κι από το ίδιο το λογοτεχνικό είδος) να θεωρούνται τα κοινωνικά μυθιστορήματα ως βιβλία που υπακούν σε αυστηρές, κάποιες φορές απρόσιτες, καθώς και σοβαροφανείς νόρμες με συγκεκριμένα κριτήρια και πλαίσια. Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι κάπως ανόητο. Από τη στιγμή που μιλάμε για κοινωνικά μυθιστορήματα, εκείνα οφείλουν να περιέχουν τα πάντα που σχετίζονται με την κοινωνία και κατ'επέκταση με τους ανθρώπους. Από σοβαρά ζητήματα έως πιο ευχάριστα -ίσως και χιουμοριστικά- στιγμιότυπα της καθημερινότητας μας. Προσοχή! Δεν εννοώ να φτάσουμε στο άλλο άκρο και να μιλάμε για σαχλά κι ανούσια πράγματα. Όλα με ένα ορθό μέτρο! 

Ως αναγνώστρια, χαίρομαι πολύ όταν φτάνουν στα χέρια μου βιβλία δημιουργών, που ενώ ανήκουν στο είδος του κοινωνικού μυθιστορήματος, ξέρουν να κρατούν τις ισορροπίες και δε μου επιτρέπουν να ''πέσω'' σε μία συναισθηματική δίνη, ωφελούμενη στην όποια βαριά ''ατμόσφαιρα'' περικλείει όλη την υπόθεση των έργων τους. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και το καινούργιο βιβλίο της συγγραφέως Γιώτας Τριανταφύλλου, με τίτλο ''Ο πύργος με τις λιβελούλες'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.

Έχετε παρατηρήσει πόσο κομψά, ντελικάτα, όμορφα και εύθραυστα είναι σαν έντομα οι λιβελούλες; Καθόλου τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι συχνά πυκνά γίνονται πηγή έμπνευσης για διάφορους καλλιτέχνες. Από ζωγράφους και συγγραφείς έως και δημιουργούς/σχεδιαστές κοσμημάτων, αυτά τα μικρά και χαριτωμένα έντομα φωτίζουν το πρόσωπό μας μόνο με το που τα κοιτάζουμε και άλλοτε, τα παρομοιάζουμε με την παρουσία συγκεκριμένων ανθρώπων στη ζωή μας...

''«Για όσο αντέξουμε», είπε η Δανάη στον Αλέξανδρο…

Ο χρόνος, οι άνθρωποι, οι σχέσεις, τα πιστεύω αλλάζουν κι ακολουθούν τη ζωή μέσα από μονοπάτια που φαινομενικά εμείς διαλέγουμε.

Η Δανάη, ο Παναγιώτης, ο Μάνος, ο Αλέξανδρος θα μπορούσαν να είναι ο καθένας από εμάς, που άλλοτε θύτης κι άλλοτε θύμα παίζει τον ρόλο που του αναλογεί και υπερασπίζεται με πίστη την ανάγκη να ορίζει τη ζωή του.

Όταν όμως οι δρόμοι που διαλέγουμε δεν μας πηγαίνουν εκεί που θα θέλαμε, χρειαζόμαστε έναν πύργο με λιβελούλες, οι οποίες θα σηκώσουν στα φτερά τους, έστω και για λίγο, τις έγνοιες μας και θα καθησυχάσουν τον εσωτερικό μας κριτή, τον απρόσκλητο επισκέπτη και κλέφτη της χαράς και του δικαιώματος να ζήσουμε τη ζωή που μας δόθηκε όπως εμείς την ορίζουμε." (Από το οπισθόφυλλο)

Με ένα λόγο απλό, κατανοητό και στοχευμένο η συγγραφέας θα μας μιλήσει για τις ανθρώπινες σχέσεις και ό,τι σχετίζεται με εκείνες. Ο εξομολογητικός χαρακτήρας της αφήγησης, σαν άλλη καταγραφή σκέψεων σε προσωπικό ημερολόγιο, όχι μόνο θα μας επιτρέψει να ''γνωρίσουμε'' και να κατανοήσουμε τα πρόσωπα της πλοκής, μα να αναπτύξουμε ποικίλα συναισθήματα όπως και να βρούμε κομμάτια του δικού μας εαυτού και τρόπου σκέψης πάνω τους... 

Δεν κουράζει. Δεν κρίνει, αλλά ούτε και το διατρέχει καμία τάση διδαχής το βιβλίο. Εμένα μου άφησε όμορφες εντυπώσεις και ένιωσα να περνάω καλά διαβάζοντάς το, αφού αυτό πρέπει να είναι, εντέλει, το νόημα της ανάγνωσης βιβλίων!

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.