Διαβάζοντας σύγχρονες νουβέλες...

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Διαβάζοντας σύγχρονες νουβέλες...

Αγαπώ τις νουβέλες, αρχικά, εξαιτίας του πώς ο μικρός όγκος τους δύναται να ''χωρέσει'' τόσα πολλά μηνύματα μέσα σε τόσες λίγες σελίδες. Το πώς υπάρχει μία σαφής και ξεκάθαρη ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Για τον τρόπο που οι εκάστοτε συγγραφείς αποδεικνύουν ότι τα πολλά λόγια -κάποιες φορές- είναι περιττά και περιορισμένοι/ες (εντός κι εκτός εισαγωγικών) θα πρέπει να μας μεταδώσουν όλα εκείνα που τους/τις προβληματίζουν και σκέφτονται μένοντας στην ουσία των λεγομένων τους κι όχι απλώς και μόνο να εντυπωσιάσουν το αναγνωστικό κοινό με τη συγγραφική τους δεινότητα και μαεστρία χρησιμοποιώντας διάφορα τεχνάσματα. Το σημερινό μικρό μου αφιέρωμα, με τίτλο ''Διαβάζοντας σύγχρονες νουβέλες...", ''γεννήθηκε'' από την πρόσφατη αναγνωστική μου εμπειρία που αφορούσε την ανάγνωση δύο ξεχωριστών νουβέλων, οι οποίες μου άφησαν μία αρκετά όμορφη ''επίγευση''. Ο λόγος για τις νουβέλες ''Για να βγει ο Χειμώνας" του συγγραφέα Θανάση Σκέντου (εκδ. Γραφή) και ''Τα τέσσερα παιδιά" της συγγραφέως Λίας Καραγιαννοπούλου (εκδ. Άνεμος εκδοτική).  

''Για να βγει ο Χειμώνας"

Πόσες φορές μέσα στην καθημερινότητά μας δεν έχουμε πει την φράση ''για να βγει ο χειμώνας''; Πόσες φορές δεν την έχουμε χρησιμοποιήσει ως ορόσημο για το ξεκίνημα, ή, την ολοκλήρωση κάποιου πλάνου μας; Ή ακόμη και για να δηλώσουμε κάτι πιο απλό όπως είναι η ενέργεια σωματική/ψυχική, ή, η αποθήκευση λοιπών αγαθών που θα χρειαστούμε ώστε να περάσουν οι μήνες του χειμώνα και να ζήσουμε με αξιοπρέπεια; Ο συγγραφέας Θανάσης Σκέντος δεν προσπαθεί να μοιρολατρήσει ούτε να απαντήσει σε προαιώνια ερωτήματα μέσα από τις ιστορίες της παρούσας νουβέλας που -όπως μας προτείνει ο υπότιτλος- διαβάζονται καλύτερα με μία γρανίτα στο χέρι. Μα λέτε να έκανα λάθος που δεν τη διάβαζα απολαμβάνοντας μία δροσερή γρανίτα; Μήπως η φρεσκάδα της γρανίτας με την αίσθηση καλοκαιριού που εσωκλείει μέσα της έρχεται να μας γλυκάνει και να πάρει λίγο μακρυά την μουντάδα του χειμώνα και να τον κάνει να φανεί πιο προσιτός και φιλικά προσκείμενος προς εμάς; Διάβασα γρήγορα, μα όχι τσαπατσούλικα, όλη τη νουβέλα. Εκτίμησα το ευφυές χιούμορ του συγγραφέα που δεν υποτιμά την νοημοσύνη και τη σκέψη του αναγνωστικού κοινού, αλλά προσπάθησε και θεωρώ ότι κατάφερε να μας βάλει να δούμε κι από μία άλλη ξεχωριστή ματιά από τη δική μας και να προβληματιστούμε χάρη στην απλότητα κι όχι απλοϊκότητα των όσων διαβάζουμε. 

Περιγραφή:

Ο Θανάσης Σκέντος δημιουργεί έναν κόσμο γεμάτο χιούμορ, ανατροπές και απρόβλεπτες ιστορίες που καθηλώνουν τον αναγνώστη από την πρώτη σελίδα. Από τον εκκεντρικό Κάπα Πι, που παλεύει με τη ρουτίνα του στο Λονδίνο, μέχρι τις βαθυστόχαστες συζητήσεις σε μια παμπ και την επική πτώση της Τροίας με τον Δούρειο Ίππο. Και αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά, μια υποθαλάσσια θεατρική μαύρη κωμωδία αναδύεται, όπου ένα ψάρι και μια τσούχτρα αναλαμβάνουν την πιο αστεία αποστολή: να στολίσουν ένα χριστουγεννιάτικο φύκι, γιατί το να σώσουν τον κόσμο είναι … απλώς βαρετό! 

''Τα τέσσερα παιδιά"

Με την συγγραφέα Λία Καραγιαννοπούλου έχουμε ''συστηθεί'' στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν και με χαρά τη ''συναντώ'' ξανά μέσα από την καινούργια της νουβέλα, ''Τα τέσσερα παιδιά''. Άραγε, τί είχε να μοιραστεί μαζί μας αυτήν την φορά; Με γυναίκες πρωταγωνίστριες/αφηγήτριες μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι η παρούσα νουβέλα απευθύνεται, αποκλειστικά και μόνο, στο γυναικείο κοινό. Ναι, η συγγραφέας μέσω αυτών των γυναικών εστιάζει στο να προβεί σε μία συζήτηση σαν άλλη εξομολόγηση γύρω από όλα εκείνα που μπορεί να σημαδεύουν τις ζωές μας με καλό, ή, άσχημο τρόπο. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι η ζωή πάντα μα πάντα μας αφήνει μία γλυκόπικρη αίσθηση στα χείλη. Και κακά τα ψέματα, ίσως αυτό να κρατά τις ισορροπίες και να μας κάνει να εκτιμάμε τα όσα έχουμε, να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να αποκτάμε τη σοφία που έρχεται με το πέρασμα του χρόνου, να αγαπάμε και να μας αγαπούν αποδεχόμενοι/ες τόσο τους εαυτούς μας όσο και τους/τις γύρω μας έτσι όπως ακριβώς είμαστε/είναι, να κυριαρχεί η καλοσύνη στην ψυχή και στη ζωή μας, καθώς και να επέρχεται η πολυπόθητη λύτρωση όταν αφήνουμε πίσω μας ό,τι μας βαραίνει -σε πολλά επίπεδα- αφού επιλέξουμε να το μοιραστούμε με άλλους ανθρώπους και να βγούμε αναγεννημένοι/ες από όλη αυτήν τη συνθήκη. Ναι, θα συμφωνήσω με αυτό που αναφέρει στο τέλος το οπισθόφυλλο του βιβλίου ''...Η νέα νουβέλα της Λίας Καραγιαννοπούλου είναι το γεμάτο, λαχταριστό και τελικά θεραπευτικό γλυκό του κουταλιού που όλες θέλουν να δοκιμάσουν, αλλά λίγες έχουν τα κότσια να ανοίξουν το βαζάκι. Εσύ θα το ανοίξεις;". Η απάντηση είναι ένα ηχηρό ''ναι'' και μπορώ να πω ότι όλα όσα μου τάζει, τα πράττει. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Κι εγώ αυτό το επικροτώ και το εκτιμώ!

Περιγραφή:

Όλα ξεκίνησαν από ένα μήνυμα: «Έχω κάτι για σένα. Έλα να με βρεις». Έτσι απλά.

Μία συγγραφέας και μία μάνα καρδιάς συνδέονται μέσω Facebook. Χωρίς να γνωρίζει η μία την άλλη, αποφασίζουν να συναντηθούν. Σε αόριστο τόπο και χρόνο, ένα πολύχρωμο σαλόνι, γεμάτο ζωγραφιές, χαρούμενες αναμνήσεις του ζωντανού ακόμη παρελθόντος, πολλά και διαφορετικά βάζα με γλυκά του κουταλιού κάθε λογής και μια τρυφερή γάτα που γουργουρίζει ευχαριστημένη, φιλοξενεί τις δύο φίλες και τις πολύωρες εξομολογήσεις τους.

Είναι και οι δύο μάνες, κόρες, σύντροφοι, πρώην και νυν γυναίκες ολόκληρες για εκείνες, όμως μισές για τα μέτρα και σταθμά της κοινωνίας που τις φιλοξενεί. Η Εύα και η κυρία Ελευθερία είναι το παρόν και το παρελθόν, το τώρα και το πριν, που αποφασίζουν να κάτσουν να πιούν καφέ στο σαλόνι και να συζητήσουν για όλα όσα πονάνε, για όλα όσα κρύβουν, για όλα όσα φοβούνται να κατονομάσουν χρόνια.

Αναζητήστε τις! Καλή ανάγνωση.