Εγώ είμαι η νύχτα - Αφιέρωμα/Εγχώρια αστυνομική λογοτεχνία(Μέρος 1ο)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Εγώ είμαι η νύχτα - Αφιέρωμα/Εγχώρια αστυνομική λογοτεχνία(Μέρος 1ο)

Το ομολογώ! Αισθάνομαι καλύτερα όταν επιλέγω να διαβάσω ένα βιβλίο αναλόγως με την ψυχική μου κατάσταση και το τί πιστεύω ότι την εκάστοτε δεδομένη στιγμή θα με κάνει να νιώσω όμορφα, παρά να πιάνω τα βιβλία με τη σειρά με την οποία ήρθαν στα χέρια μου. Έτσι, λοιπόν, νιώθοντας ότι χρειάζομαι κάτι το ''εκρηκτικό'', συγκλονιστικό, περιπετειώδες, μυστηριακό ( ; ) -πείτε το όπως επιθυμείτε- που θα με βγάλει από αυτήν την πιο εσωστρεφή μου διάθεση και θα ταρακουνήσει τα ανησυχητικά ήρεμα νερά της σκέψης μου επέλεξα να προβώ ξανά σε ένα αφιέρωμα σε αστυνομικά μυθιστορήματα εγχώριων δημιουργών, καθένα εκ των οποίων θα μου προσφέρει μία άλλη οπτική πάνω στο συγκεκριμένο είδος. Τέσσερα ξεχωριστά μυθιστορήματα που θα σας μιλήσω για εκείνα σε τέσσερα αυτοτελή μέρη, με την ελπίδα να τα βρείτε εξίσου ενδιαφέροντα. 

Η αρχή γίνεται με το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα Γιώργου Κωστόπουλου, με τίτλο ''Εγώ είμαι η νύχτα", το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη. Μόνο που θα μου επιτρέψετε να προβώ σε μία αντίστροφη καταγραφή της σκέψης μου για τα όσα αποκόμισα από την ανάγνωση του βιβλίου. Ναι, θα πάω από το τέλος στην αρχή! Σας μπέρδεψα; Μα γιατί; Νομίζω ότι είμαι ξεκάθαρη σε αυτά που εννοώ όταν λέω ότι ολοκληρώνοντας το βιβλίο, θα μπορούσα του αποδώσω τον χαρακτηρισμό (χαριτολογώντας και δίχως να θέλω να θίξω ούτε τον συγγραφέα, μα ούτε και την ίδια την ιστορία) ως ''αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας'' που λέει κι ο στίχος του λαϊκού άσματος. Και ναι! Χρειαζόμουν αυτήν τη δόση αληθοφάνειας μέσα σε όλη αυτή τη μυθοπλασία. Μία αληθοφάνεια τόσο στα πρόσωπα της υπόθεσης, τους χαρακτήρες αυτών, τις περιγραφές των σκηνών, το σασπένς, την αγωνία, καθώς κι όλο το κλίμα της εποχής που μοιάζει να αναδύεται μέσα από ένα σύννεφο καπνού τσιγάρων με δόσεις νουάρ κι επίγευσης/μυρωδιάς του μπέρμπον που έρρεε άφθονο, παρανόμως!, στα ποτήρια και προκαλούσαν μία ζάλη, μα και παραπλάνηση...

''Μια πόλη. Tέσσερις συμμορίες. Ένας φόνος. Καμία δεύτερη ευκαιρία. Στις αρχές της δεκαετίας του ’30 στις ΗΠΑ, σε μια εποχή που το αλκοόλ είναι πιο πολύτιμο από το αίμα, σε μια πόλη πνιγμένη στο σκοτάδι, τέσσερις εγκληματικές φατρίες ισορροπούν σε τεντωμένο σκοινί. Μέχρις ότου ένας πληροφοριοδότης βρίσκεται νεκρός. Ξαφνικά, οι σφαίρες δεν έχουν όνομα. Οι δρόμοι δεν έχουν έξοδο. Κάθε κίνηση θυμίζει μια δολοφονική παρτίδα σκάκι, με πιόνια που χάνονται πριν μάθουν ότι παίζουν και παίκτες που δρουν από το παρασ κήνιο. Μέσα στο χάος, ο Μάικ Νέλσον, ένας ρεπόρτερ ο οποίος κουβαλάει τις πληγές του σαν δεύτερο δέρμα, αναγκάζεται να κυνηγήσει την αλήθεια. Όχι για να τη γράψει, αλλά για να λυτρωθεί. Βία, προδοσία και μυστικά που μυρίζουν μπαρούτι. Όταν το τελευταίο πιόνι πέσει στη σκακιέρα, η πόλη δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Κάποιοι θα ανέβουν. Κάποιοι θα καούν. Και κάποιοι... δεν θα μείνουν καν να δουν το τέλος. Η νύχτα έρχεται και είναι γεμάτη κόκκινο και μαύρο. Η εξουσία δεν χαρίζεται. Κερδίζεται με σφαίρες και πληρώνεται με ψυχές." (Από το οπισθόφυλλο)

Λέμε και υποστηρίζουμε ότι πρέπει να διαχωρίζουμε τον/την εκάστοτε δημιουργό από τα λεγόμενα του βιβλίου του/της, ειδικά σε μία εποχή σαν τη δική μας που η πολιτική ορθότητα (και η λογοκρισία) έχει φτάσει στο άλλο άκρο και δύσκολα τολμά κάποιος/α να πει την ειλικρινή του/της άποψη, φοβούμενος/η την όποια κατακραυγή από τους γύρω του/της. Αυτό, όμως, που συχνά τείνουμε να ξεχνάμε είναι ότι όταν ένας/μία συγγραφέας επιλέγει να γράψει ένα κείμενο μέσα στα πλαίσια μίας συγκεκριμένης εποχής -με ό,τι αυτό δύναται να συνεπάγεται σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και τους όποιους κανόνες/ήθη/πρότυπα/πεποιθήσεις ''συντροφεύουν'' εκείνη- οφείλει να το φτάσει μέχρι τέλους είτε ασπάζεται όλα αυτά είτε όχι. Αλλιώς, ποιο το νόημα να γράψει κάτι που είναι ιστορικά ανυπόστατο απ΄όλες τις απόψεις; Πώς θα γίνει πειστικό ένα ανάλογο έργο; Έτσι κι ο συγγραφέας μην έχοντας καμία κοινή γραμμή με τα όσα γράφει και δίχως να θέλει να προσβάλει/θίξει τον οποιονδήποτε άνθρωπο αποτυπώνει πάνω στο χαρτί μία ιστορία που κάλλιστα θα μπορούσε να βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, η υπόθεση διακρίνεται για την υπερβολή της σε κάποια σημεία, αλλά και πάλι εμένα αυτό δεν με ενόχλησε. 

Ξεκινώντας την ανάγνωση του βιβλίου, δε χρειάστηκαν παρά μερικές και μόνο σελίδες για να αντιληφθώ ότι ο συγγραφέας όχι μόνο δε θα μας χαριζόταν, μα θα επέλεγε να μας ρίξει στα βαθειά και σκοτεινά νερά της βίας και της εποχής των γκάνγκστερ όπου αναμένουμε να ''συναναστρεφούμε'' πολλά άτομα του περιθωρίου και κατ'επέκταση του εγκλήματος. Εξ ου και ο τρόπος που χρησιμοποιεί μία γλώσσα αιχμηρή, καυστική, ωμή, απόλυτη, προσαρμοσμένη πάνω στο μάγκικο χαρακτήρα των προσώπων (δικαιολογούνται οι όποιες βωμολοχίες) με την όποια δόση εύστοχου, περιπαικτικού και ευφυούς χιούμορ. Κι επειδή είναι η πρώτη (ελπίζω όχι η τελευταία) φορά που διάβασα βιβλίο του συγγραφέα μπορώ να πω ότι σε γενικές γραμμές έμεινα αρκετά ικανοποιημένη διότι ο συγγραφέας πήρε ένα ρίσκο και τον συγχαίρω για το τόλμημά του.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη.

Υ.Γ. Μείνετε συντονισμένοι/ες για το 2ο μέρος του αφιερώματος.