Με βαριά ανάσα
Κακά τα ψέματα, με την μετριότητα που δείχνει τα ''δόντια'' της και στον χώρο της λογοτεχνίας και να ''χτυπά'' σαν άλλη μεταδοτική ασθένεια τα περιεχόμενα -κι όχι μόνο!- των βιβλίων, φαντάζει σαν μία όαση στην έρημο η παρουσία του νέου ιστορικού/κοινωνικού μυθιστορήματος του συγγραφέα Βάιου Κουκκόνη, με τίτλο ''Με βαριά ανάσα'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή. Και με πάσα ειλικρινεία, χάρηκα που δεν χρειάστηκε να το διαβάσω με βαριά ανάσα, αλλά με έναν τρόπο αβίαστο και εντελώς φυσικό που με έκανε να απολαύσω την ανάγνωσή του. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, όπου η μυθοπλασία έρχεται να προσεγγίσει την ίδια τη ζωή με προσοχή, σεβασμό και νοιάξιμο, το παρόν μυθιστόρημα βοηθά να δούμε τη διαρκή και αυξητική τάση στην εξέλιξη της πένας του συγγραφέα, που δε σταματά να μας εκπλήσσει, ευχάριστα, έργο το έργο που υπογράφει.
Μα δεν πρέπει να αφήσω στον όποιο ενθουσιασμό να με παρασύρει και να ξεχάσω τον λόγο που γράφω αυτό το κείμενο, που δεν είναι άλλος από το να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου για τα όσα διάβασα μέσα στο παρόν βιβλίο. Ξέρετε την ''αδυναμία'' που τρέφω σε έργα που βασίζονται σε αληθινά γεγονότα. Ερχόμενη σε επαφή μαζί τους, αισθάνομαι ότι βρίσκω ακόμη ένα κομμάτι της ζωής που ακολουθεί τον δρόμο της και εμείς, μοιραία, πορευόμαστε μέσα σε αυτήν. Έτσι και εδώ, ο συγγραφέας έχοντας ως πηγή έμπνευσης τη ζωή και τη δράση του γιατρού Πατραμάνη επιλέγει να ρίξει φως σε μία σκοτεινή, από πολλές απόψεις, περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας.
''Σε μια εποχή που η φυματίωση θερίζει, ο γιατρός Πατραμάνης τολμά να σταθεί απέναντι στον φόβο. Με όραμα τη φροντίδα ανθρώπων στιγματισμένων από το «χτικιό», δημιουργεί το πρώτο ορεινό σανατόριο στην Ελλάδα, έναν τόπο σωτηρίας και μνημείο πίστης και ανθρωπιάς. Στο πλευρό του, η Αφέτ, μια γυναίκα από έναν κόσμο ξένο, που διαλέγει να γίνει σύμμαχος σ’ έναν αγώνα σχεδόν χαμένο από την αρχή. Δύο ψυχές ενώνονται απέναντι στην αρρώστια, στις προκαταλήψεις και στη μοίρα. Πόσο αντέχει ένας άνθρωπος όταν μάχεται ενάντια σε μια ολόκληρη κοινωνία; Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η πίστη, όταν το τίμημα είναι η ίδια η ζωή; Μπορεί η αγάπη να σταθεί πιο δυνατή κι από τον φόβο του θανάτου; Αυτές οι σελίδες κουβαλούν την ανάσα εκείνων που πάλεψαν με ό,τι τους ξεπερνούσε. Είναι μια ιστορία για το θάρρος, την επιμονή και τη δύναμη του ανθρώπου να δημιουργεί φως ακόμη και μέσα στο πιο πνιγηρό σκοτάδι." (Από το οπισθόφυλλο)
Από την πρώτη, κιόλας, στιγμή της ανάγνωσης ένιωσα σαν να μεταφέρθηκα πίσω στον χρόνο και στον χώρο. Ο φόβος, η αγωνία, η απελπισία και η όποια απειλή από την αόρατη παρουσία του θανάτου ήρθαν να με κάνουν να νιώσω ρίγη ανατριχίλας σε όλο μου το κορμί. Μία αλλιώτικη, όμως, ανατριχίλα. Από εκείνες που σου προκαλούν/ξυπνούν το αίσθημα της λύπης και της ανάγκης για να βρεις τρόπο να πολεμήσεις το κακό και να βοηθήσεις όποιον άνθρωπο το έχει ανάγκη βάζοντας στην άκρη τις όποιες διαφορές (πολιτικές, θρησκευτικές, οικονομικές, κλπ). Αυτή την ανάγκη να νιώσουμε πάλι άνθρωποι. Μία συνθήκη δύσκολη και επώδυνη σε πολλά επίπεδα, που όμως ο συγγραφέας προσπάθησε και -τουλάχιστον για μένα- τα κατάφερε να βρει τις ισορροπίες δίνοντας την ελευθερία σε όλες τις απόψεις να ακουστούν και να ''συγκρουστούν'' οδηγούμενες προς την ολοκλήρωση που μπορεί να φέρει η λύτρωση, ή, και όχι...
Αγάπησα την τρωτότητα των προσώπων μέσα από την αληθοφάνεια που τους/τις διακρίνει. Μας επιτρέπει να αντικρίσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας πάνω τους. Να κατανοήσουμε και να δικαιολογήσουμε -μπορεί και όχι- τα όσα σκέφτονται και πράττουν. Διότι, αν δεν βιώσεις όσα έχει βιώσει ένας άνθρωπος, είναι αντικειμενικά δύσκολο να μπορείς να δεις μέσα από την δική του θέση. Ο συγγραφέας εδώ προβαίνει σε μία σωστή κίνηση και δεν τοποθετεί κανέναν και καμία μέσα στην πλοκή απλώς και μόνο για να γεμίσει με λίγες παραπάνω αράδες το κείμενό του. Τα πάντα και οι πάντες έχουν λόγο ύπαρξης κατευθύνοντάς μας προς τον επίλογο της ιστορίας.
Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία μεστή από άποψη νοημάτων όπως είναι η αποδοχή, η ειρηνική συμπόρευση των ανθρώπων, οι δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή, η ανθρωπιά, ο φόβος και το ταμπού της ασθένειας μαζί με την περιθωριοποίηση των ασθενών ακόμη κι από τους ίδιους τους τους συγγενείς, η πίστη στο λειτούργημα του γιατρού και αρκετών ακόμη που θα σας αφήσω να ανακαλύψετε διαβάζοντας το βιβλίο. Εγώ έμεινα πολύ ικανοποιημένη από τα όσα διάβασα και σας προτρέπω να το αναζητήσετε κι εσείς.
Καλή ανάγνωση.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου