Ιόντα Θανάτου - Αφιέρωμα σε βιβλία φανταστικής λογοτεχνίας (Μέρος 1ο)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Αφιέρωμα σε βιβλία φανταστικής λογοτεχνίας 

(Μέρος 1ο)

~ Ιόντα Θανάτου ~ 

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου λογοτεχνικά είδη -για ποικίλους λόγους- είναι το είδος της φαντασίας και κατ'επέκταση τα βιβλία που ανήκουν σε εκείνη. Γι'αυτό, σήμερα επέλεξα να ξεκινήσω ένα νέο αφιέρωμα στη φανταστική λογοτεχνία που έχει αμέτρητους/ες φανατικούς/ες αναγνώστες/στριες κι άλλους/ες τόσους/ες επικριτές (μεταξύ μας, κρύβεται και μία υποψία θαυμασμού πίσω από αυτήν τους τη στάση). Το αφιέρωμα θα έχει διάρκεια πέντε ημερών, όσα θα είναι και τα βιβλία που θα σας παρουσιάσω. Διάλεξα βιβλία τόσο εγχώριων όσο και ξένων δημιουργών που προσεγγίζουν το είδος της φαντασίας μέσα από μία διαφορετική ματιά ο καθένας και η καθεμία ξεχωριστά, κάνοντάς μας έτσι να δούμε, για ακόμη μία φορά, ότι η ανθρώπινη φαντασία και σκέψη δεν έχει όρια και δεν μπορεί να περιοριστεί. Μα ας ξεκινήσω με το πρώτο βιβλίο.

Τη συγγραφέα Σοφία Ελευθεριάδου είχα την καλή τύχη να τη ''γνωρίσω'' μέσα από το πρώτο της βιβλίο ''Μέντβιλλ'' (εκδ. Λυκόφως). Από τότε, έχει περάσει ένα εύλογο διάστημα που είχε ως αποτέλεσμα να με κάνει να λαχταρώ να διαβάσω κάποιο νέο δικό της έργο. Φτάνοντας, λοιπόν, στα χέρια μου το καινούργιο της μυθιστόρημα, με τίτλο ''Ιόντα Θανάτου'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γραφή, ένιωσα μία ευχάριστη έλξη ως προς αυτό. Μάλιστα, έψαχνα την κατάλληλη στιγμή για να το διαβάσω και να που ήρθε η ώρα του! Ναι, αυτό ακούστηκε κάπως μακάβριο, αλλά πιστέψτε με, δεν ειπώθηκε με καμία αρνητική διάθεση. Αντιθέτως, χαίρομαι να παρατηρώ δημιουργούς να εξελίσσονται και να κάνουν όλο και πιο σταθερά και σίγουρα βήματα μέσα στο χώρο της λογοτεχνίας. Τί έχουμε, λοιπόν, εδώ; Ένα μυθιστόρημα που ανήκει στο είδος της δυστοπίας. Τη δυστοπία που πολλοί/ες εμίσησαν, διότι είναι ό,τι πιο κοντά στην αληθινή ζωή. Σαν μία άλλη οπτική του τί πραγματικά συμβαίνει γύρω μας και συχνά επιλέγουμε να το χαρακτηρίζουμε ως κάτι φανταστικό, απλώς και μόνο, διότι η όποια διαπίστωση είναι πιο οδυνηρή απ'όσο αντέχουμε να δεχθούμε...

''Ιόντα Θανάτου'', ο τίτλος που επιλέγει η συγγραφέας κι αυτομάτως η σκέψη μας προσανατολίζεται προς μονοπάτια της επιστήμης της φυσικής. Μα, άραγε, με ποιον τρόπο μπορεί αυτά τα ιόντα να σχετίζονται με τον θάνατο; Υπάρχει μία έντεχνη κωδικοποίηση πίσω από τον τίτλο και το πάντρεμα αυτών των δύο εννοιών; Ποιος θα ήταν ένας σωστός τρόπος προσέγγισης που θα μας οδηγούσε σε ασφαλή συμπεράσματα; Προφανώς και ένα υποθετικό σενάριο μέσα στο μυαλό μου δε θα αρκούσε γι'αυτό. Οπότε, ξεκίνησα την ανάγνωση...

''Μία απαγορευμένη κωμόπολη. Ένα μυστικό που δεν αποκαλύφθηκε ποτέ και ελλοχεύει να βγει στην επιφάνεια. Ένας θάνατος χωρίς σαφή αίτια που ακολουθείται από εκατομμύρια άλλους…

Θα μπορέσει μία ομάδα ειδικών να ανακόψει την ιλιγγιώδη πορεία του θανάτου;

Το κομμάτι που λείπει από το πάζλ είναι εκεί, μπροστά στα μάτια τους, ολοζώντανο, όμως, είναι δύσκολο να το ταιριάξουν με τα γεγονότα, αφού η γενική εικόνα είναι παραμορφωμένη και λειψή. Θα τα καταφέρουν άραγε;" (Από το οπισθόφυλλο)

Διαβάζοντας το βιβλίο μία πρώτη ευχάριστη έκπληξη με περίμενε κι αφορούσε τη φανερή εξέλιξη στην πένα της συγγραφέως. Με έναν λόγο πιο μεστό, άκρως κατανοητό και πάνω απ'όλα ρεαλιστικό, μέσα στα πλαίσια της δυστοπίας/φαντασίας, η συγγραφέας χτίζει μία ιστορία που μας επιτρέπει να δούμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτήν. Από την εις βάθος σκιαγράφηση κι εύστοχη τοποθέτηση των προσώπων μέσα στην πλοκή, την ορθή χρήση της γλώσσας και των λοιπών εκφραστικών μέσων, καθώς και το γενικότερο ύφος στην περιγραφή των σκηνών και τη συνεχόμενη δράση, το βιβλίο διαβάζεται πολύ εύκολα κι ευχάριστα, ενώ ταυτόχρονα, μία αίσθηση μυστηρίου έρχεται να εντείνει την αγωνία και να μας κρατά σε εγρήγορση.

Όμως εδώ δεν έχουμε, απλώς και μόνο, ένα δυστοπικό μυθιστόρημα. Έχουμε να κάνουμε με ένα κείμενο πλημμυρισμένο από προβληματισμούς, σκέψεις κι εύστοχα σχόλια γύρω από εμπειρίες και λάθη του παρελθόντος, αδιέξοδα που μας εμποδίζουν να επιτύχουμε τους στόχους μας, το όποιο ρίσκο θα χρειαστεί να πάρουμε, την αναζήτηση της αλήθειας, την όποια αμφισβήτηση, τις ανθρώπινες σχέσεις, τη διαχείριση του πένθους, τη μοναξιά, τα όρια της ηθικής και της επιστήμης, καθώς και το μερίδιο της δικής μας ευθύνης -όπως και του συνόλου- γύρω από τα όσα συμβαίνουν. Ένα μυθιστόρημα που το διάβασα με απόλυτη προσοχή και με έκανε μελλοντικά να θέλω να διαβάσω κι επόμενα έργα της συγγραφέως.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Υ.Γ. Μείνετε συντονισμένοι/ες για το 2ο μέρος του αφιερώματος.