Η συγγραφέας Δήμητρα Ματζηρίδου μοιράζεται μαζί μας ένα απόσπασμα του βιβλίου της ''Δέκα διαζύγια και ένας γάμος"

Μαρτίου 05, 2025

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΑΤΖΗΡΙΔΟΥ

Γράφει η Δήμητρα Ματζηρίδου

''ΔΕΚΑ ΔΙΑΖΥΓΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΓΑΜΟΣ '' από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ''ΕΛΚΥΣΤΗΣ''

Είναι κάτι σαν πρόλογος για τις ιστορίες που ακολουθούν. Δείχνει τον τρόπο γραφής μου, έχει λίγο χιούμορ, λίγο πίκρα, χαρά, ενοχή, όπως η καθημερινότητά μας και όπως οι ιστορίες αυτού του βιβλίου.

Αγαπητοί αναγνώστες στο βιβλίο αυτό δεν θα συναντήσετε διαζύγια μετά από γάμους κακοποιητικούς, με βία, μαλώματα και τέτοιες καταστάσεις. Στις περιπτώσεις αυτές το διαζύγιο είναι αναπόφευκτο και λυτρωτικό. Οι δικές μου ιστορίες αναφέρονται σε απροσδόκητα, αναπάντεχα κατά κάποιο τρόπο διαζύγια. Ξυπνάς μια μέρα και να, σου έρχεται το διαζύγιο ή γιατί δεν πρόσεξες τα σημάδια, ή γιατί δεν ξεσκόνισες λίγο την ρουτίνα, ή γιατί βιάστηκες και δεν υπολόγισες κάποια πράγματα, ή γιατί έβαλες μπροστά τον εγωισμό και δεν έκανες πίσω, ή γιατί μια χαζοαπιστία πήρε έκταση που δεν της αναλογούσε. Σίγουρα θα βρείτε γνώριμες καταστάσεις δικές σας ή από το περιβάλλον σας. Τέλος επειδή μου αρέσουν οι Ελληνικές ταινίες, ένας γάμος έρχεται να φανερώσει πως ένα διαζύγιο, δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου, ίσως μάλιστα είναι η αρχή κάποιου περισσότερο γοητευτικού. Εύχομαι να περάσετε ωραία παρέα με το βιβλίο.

Απόσπασμα:

Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΤΟΥΑΛΕΤΑ

Η ρουτίνα της καθημερινότητας μού τσάκισε τα νεύρα. Τα ερωτικά μου στα πατώματα. Τα κοινωνικά μου στα τάρταρα. Η Λένα, η καλύτερή μου φίλη, τα έφτιαξε με τον Τζακ, τον σύντροφό μου και έφυγαν μαζί. Ιάκωβο τον λένε, εγώ τον φώναζα Τζακ. Δηλώνει μια ποιότητα, ένα μυστήριο. Μου άρεσε να το προφέρω. Άκου: Τζακ, δεν σου κάνει κάπως; Τον είχα παρατημένο, να τρέχω με τις υποχρεώσεις της δουλειάς, τα απογεύματα να επισκέπτομαι τη μάνα μου, που όλο γκρίνιαζε και μου φορτωνόταν.

-Μόνη μου με αφήσατε. Άκαρδες κόρες. Και άντε η άλλη έφυγε μακριά. Πήγε και παντρεύτηκε στην Καστοριά. Πιο εκεί δεν μπορούσε. Να μην έχω κανένα. Εσύ ένα βήμα εδώ και με αφήνεις με αυτήν την Τζίνα, που όλη την ημέρα τηλεφωνεί.

Μου φόρτωνε τύψεις και πήγαινα να φάω μαζί της μετά την δουλειά, βράδυ γύριζα. Τι να σου κάνει και ο Τζακ.

Ήταν περίοδος που η δουλειά ήταν σπασμένη στον εκδοτικό οίκο που εργαζόμουν. Το αφεντικό, μας έδωσε άδεια για μια βδομάδα τους μισούς και την άλλη τους υπόλοιπους. Γάντι μου ήρθε αυτή η άδεια. Έφυγα χωρίς να πω τίποτα στη μάνα μου γιατί θα με κρατούσε όλη την εβδομάδα μαζί της. Είχε τον τρόπο αυτή. Πήρα ένα σακίδιο και μπήκα στο μίνι αυτοκινητάκι μου. «Όπου σε πάει ο δρόμος», είπα στον εαυτό μου και έπιασα τα βουνά. Ήθελα να μη βλέπω άνθρωπο, να αδειάσει το μυαλό μου. Κατέληξα σε ένα ορεινό χωριό. Δεν υπήρχε κανένα κατάλυμα για να μείνω και οι πρώτες νιφάδες του χιονιού έκαναν την εμφάνισή τους μαζί με το σκοτάδι. Το πιο κοντινό μέρος όπου πιθανόν να εύρισκα να μείνω, απείχε δέκα χιλιόμετρα δύσκολου δρόμου. Δεν το τόλμησα. Ευτυχώς στο καφενείο βρέθηκε ένας χριστιανός που είχε ένα δωματιάκι στην αυλή του σπιτιού του, για τον πατέρα του, που απεβίωσε πρόσφατα. Προκειμένου να ξεπαγιάσω στο αυτοκίνητο, μου πρόσφερε στέγη, λίγα ξύλα για την σόμπα και τσάι με ψωμί και τυρί για βραδινό. Μόλις ζεστάθηκε ο χώρος χαλάρωσα και μη έχοντας να κάνω τίποτα, βρήκα ένα πακέτο χαρτοπετσέτες και άρχισα να γράφω. Για τον χωρισμό μου με τον Τζακ, για μένα, για τη μάνα μου, για το όνειρό μου να σπουδάσω στη Γαλλία, ό,τι μου ερχόταν. Αποκαμωμένη και ξαλαφρωμένη που τα είπα κάπου, έστω και στη χαρτοπετσέτα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα έπεσα σε βαθύ ύπνο.

Το πρωί δεν φαινόταν τίποτα. Μόνο το απέραντο άσπρο. Το αυτοκινητάκι μου χουζούρευε ακόμα, κουκουλωμένο πάνω από το κεφάλι με τα αφράτα κατάλευκα παπλώματα. Ο σπλαχνικός κύριος που με φιλοξένησε, άνοιξε διάδρομο με το φτυάρι από το σπίτι του μέχρι το δωματιάκι και από εκεί στην τουαλέτα. Δεν υπήρχε μέσα στο σπίτι. Δίπλα είχε μία τούρκικη. Πήγα τρέμοντας από το κρύο, μα δεν είχε χαρτί. Έτρεξα στο δωμάτιο, πήρα τις χαρτοπετσέτες από το τραπέζι και τις κρέμασα σε ένα καρφί που είχε στον τοίχο για χαρτί υγείας. Όταν κατάφεραν να ανοίξουν τους δρόμους και με τη βοήθεια των χωρικών έφυγα και ξέχασα τα χειρόγραφα. Σε ένα από αυτά έγραψα το τηλέφωνό μου αμήχανα την ώρα που το έλεγα από το κινητό μου στην οδική ασφάλεια που κάλεσα για να με βοηθήσει. Ένα μήνα αργότερα μου τηλεφώνησε ένας εκδότης. Είχε βρει τα ιμιτασιόν σκατόχαρτα, τα μάζεψε, του άρεσαν κι έτσι βρέθηκα να φιγουράρω στα βιβλιοπωλεία με τίτλο «Δέκα μικρές ιστορίες της χαρτοπετσέτας». Η χαρά μου ήταν μεγάλη και το βιβλίο ανάρπαστο.

Πολλές φορές ρώτησα τον εκδότη πώς έφτασαν στα χέρια του, μα δεν μου λέει. Άσε να υπάρχει λίγο μυστήριο μου είπε. Σημασία δεν έχει πώς, αλλά ότι ήρθαν. Πριν λίγες μέρες μου έγινε πρόταση να μεταφερθούν στη μικρή οθόνη και να γράψω και άλλες ιστορίες για χωρισμούς και διαζύγια. Επίσης, φλερτάρω να πάω για έναν χρόνο στο Παρίσι. Είδες πως καμιά φορά το όνειρό σου μπορεί να γίνει πραγματικότητα και από ένα σκατόχαρτο;

Το βιβλίο ''Δέκα διαζύγια και ένας γάμος" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.