Τα χρόνια της υπερέντασης

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Δυστυχώς στις μέρες μας, μεγάλη μερίδα του κόσμου θεωρεί -εντελώς εσφαλμένα- ότι αν κάποιος/α αναγνώστης/τρια επιλέξει να μιλήσει για την αγάπη που τρέφει προς το πρόσωπο ενός/μίας δημιουργού, αυτομάτως, ότι δεν το κάνει γιατί έτσι νιώθει, μα τάχα μου, επειδή αποσκοπεί σε απώτερους σκοπούς όπως η επί τούτου προβολή συγγραφέων κι έργων έναντι άλλων. Δε θέλω να χαλάσω το όνειρο κάποιων, αλλά αυτό δεν ισχύει επουδενί. Αντιθέτως, για μένα -ως αναγνώστρια- το να πω ότι αγαπώ και επιλέγω να διαβάζω όλα τα έργα κάποιου/ας συγγραφέα/εως, συνεπάγεται ότι εκείνος/η ο/η συγγραφέας έχει καταφέρει να ''ξεκλειδώσει'' όχι μόνο τη σκέψη, αλλά και τα κρυφά μονοπάτια που οδηγούν στην ψυχή και στην καρδιά μου. Ναι, έχει τον τρόπο να με κάνει να νιώθω πραγματικά καλά μέσα στα εκάστοτε πονήματά του/της. Οπότε, θα σας συμβούλευα να θεωρείτε την έκφραση της προτίμησης του αναγνωστικού κοινού σε εκείνους/ες ως ένα ''παράσημο'' τιμής και να μην τη συχγέετε με οτιδήποτε αρνητικό.

Μεγάλος ο πρόλογός μου, μα φέτος -όπως σας έχω πει- έχω την ανάγκη μέσα από τα βιβλία και την επαφή μου με τους/τις δημιουργούς να μοιραστώ μαζί σας πράγματα που είτε με ''γεμίζουν'' είτε έχει έρθει πια η στιγμή να ολοκληρωθούν. Ένας από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς, ο Γιάννης Φιλιππίδης, αυτός ο εξαιρετικός πεζογράφος με τα τόσα όμορφα έργα, επανέρχεται με κάτι διαφορετικό από ό,τι τον έχουμε συνηθίσει. Γνωστός από τα μυθιστορήματά του -κατά βάσει κοινωνικά- έχει αυτόν τον προσωπικό του τρόπο να μας εκφράζει και να ''βγάζει'' από μέσα μας είτε ό,τι μας προβληματίζει, πονά, ενοχλεί είτε ό,τι μας χαροποιεί... 

Το νέο του έργο, με τίτλο ''Τα χρόνια της υπερέντασης'' (κυκλοφορεί από την Άνεμος εκδοτική), συνδυάζει -εντέχνως- την πεζογραφία με την ποίηση με αποτέλεσμα ένα βιβλίο πιο λακωνικό από άποψη όγκου -σε σχέση με τα προηγούμενά του-, αλλά εξίσου πληρέστατο από άποψη νοημάτων, που έρχεται να δώσει μία ''διέξοδο'' όλων αυτών που ίσως να κρατάμε ''καταπιεσμένα'' μέσα στην ψυχή και στο μυαλό μας όλα αυτά τα χρόνια της (υπερ)έντασης κι έχουν ''εισχωρήσει'' με τόση μαεστρία στη ζωή μας, καθιστώντας μας ''δέσμιους/ες'' τους, μα τώρα έχει έρθει η στιγμή να κινητοποιηθούμε και να απαλλαγούμε, μία και καλή, από εκείνα...

''Θα έρθει κάποια στιγμή

η εποχή που θα επιστρέψω

στην πόλη που παρά φύσιν όρισα

ως ιδιαίτερη πατρίδα μου δεκαετίες τώρα.

Για να ζήσω ξανά

στον τόπο που θέλησα

να ξοδέψω τα χρόνια μου.

Οι φίλοι μου θα ’ναι εδώ·

το ίδιο και οι εχθροί

που ποτέ μου δεν τους απηύθυνα θυμό.

Οι μάσκες θα ’χουν πέσει.

Οι τηλεοπτικές εικόνες

δεν θα εμφανίζουν μετρητές κρουσμάτων·

και η πολιτεία θα μοσχοβολάει

περισσότερη δημοκρατία,

ελεύθερη σκέψη στις ζωές των ανθρώπων,

λιγότερο μίσος πολιτικών αντιπάλων.

Κι εγώ θα εκπλαγώ·

κι ίσως τότε μετανιώσω πικρά

που παρέτεινα τη διαμονή μου

για τόσο πολύ

στη χώρα του Κάπου Αλλού." 

(Από το οπισθόφυλλο)

Εάν υπάρχει κάτι, που χαρακτηρίζει την πένα του συγγραφέα Γιάννη Φιλιππίδη, είναι το γεγονός ότι όντας ενήλικας καταφέρνει, και παρά τα όποια αρνητικά και την ασχήμια αυτού του κόσμου, να διατηρεί ζωντανή τη φλόγα της ελπίδας μέσα από την παιδικότητα της ψυχής του που δεν την έχει τόσο βίαια -όπως άλλοι άνθρωποι- αποχωριστεί, καθώς μεγαλώνει. Ο συγγραφέας μας έχει συνηθίσει οι θεματικές των βιβλίων του να κινούνται, κάθε φορά, μέσα σε διαφορετικά χρονικά (όπως συγκεκριμένες δεκαετίες) πλαίσια. Έτσι και εδώ, δε θα μπορούσε να κάνει εξαίρεση. Δε γυρνά στο παρελθόν, αλλά εμμένει -καλώς για μένα- στο παρόν και στα προηγούμενα χρόνια που δεν απέχουν τόσο και μεσολάβησαν, σε καθοριστικό βαθμό, για να φτάσουμε στο σήμερα...

Ο Γιάννης Φιλιππίδης έχει ένα μεγάλο προσόν! Ποιο είναι αυτό; Να παίρνει ακόμη και την πιο απλή λέξη και να της δίνει νόημα και υπόσταση είτε μέσω των μεγαλύτερων είτε των μικρότερων (βλέπε ποιήματα) κειμένων του. Στο παρόν έργο εμπνέεται από τις λέξεις μοναξιά, έρωτας, θλίψη, αναβλητικότητα, θυμός, πόνος, αποξένωση, απόγνωση και μερικών ακόμα και εκεί πάνω ''χτίζει'' με τα λόγια του τα όσα σημαντικά θέλει να μας μεταδώσει. Και ξέρετε πού καταλήγει; Στο να μας (υπεν)θυμίσει όσα έχουν πραγματική αξία στη ζωή μας και ότι πρέπει, επιτέλους, να στρέψουμε το βλέμμα και την προσοχή μας προς εκείνα, κοιτάζοντας κι έχοντας εμπιστοσύνη στη δύναμη που φωλιάζει μέσα μας...

Άν και δεν επιθυμώ να είμαι απόλυτη σε σχέση με τα βιβλία και τους/τις συγγραφείς, εδώ λέω με σιγουριά ότι ποτέ των ποτών δε θα πάψω να γοητεύομαι από την πένα του Γιάννη Φιλιππίδη. Κάθε φορά θα ανυπομονώ με καρτερικότητα για το επόμενο έργο του. Κι αν αργήσει; Έχω στη βιβλιοθήκη μου έργα του που λειτουργούν ως ''αποκούμπι'' για τις εύκολες, μα και τις δύσκολες ώρες.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από την Άνεμος εκδοτική.