Πρέπει να πεθάνεις

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Δε νομίζω ότι υπάρχει ο οποιοσδήποτε νοήμων κι έχων σώας τας φρένας άνθρωπος εκεί έξω που θα ακούσει -σε οποιονδήποτε τόνο/τρόπο- τη φράση ''Πρέπει να πεθάνεις'' και θα καταφέρει να διατηρήσει την όποια ψυχραιμία του και να μην τρομάξει, έστω κι ασυναίσθητα. Δεν είναι και το πιο όμορφο ως προς το άκουσμα. Μάλλον φόβο και αγωνία μπορεί να προκαλέσει η σκέψη ως σκέψη και μόνο. Σκεφτείτε, λοιπόν, αυτή η φράση να γίνεται ο τίτλος που θα κοσμεί το κατά τ΄άλλα λιτό, μα πλούσιο από άποψη δυναμικής και αισθητικής εξώφυλλο ενός μυθιστορήματος που θα διαβάζατε. Ελάτε! Παραδεχθείτε το! Από μόνο του αυτό ως πρόκληση μπορεί να φαντάζει. Από εκείνες τις προκλήσεις που δεν τις προσπερνάμε τόσο εύκολα, αλλά σηκώνουμε επιδεικτικά το γάντι που έχουν ρίξει μπροστά μας και ριχνόμαστε στην όποια ''μάχη''. 

''Πρέπει να πεθάνεις'', λοιπόν, ο τίτλος του καινούργιου μυθιστορήματος της συγγραφέως Νατάσας Γκουτζικίδου (αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 08 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Αυγέρη - ευχαριστώ πολύ τη συγγραφέα και τις εκδόσεις για την εμπιστοσύνη να το διαβάσω), το οποίο παντρεύει το αστυνομικό στοιχείο με εκείνο του ψυχολογικού θρίλερ... Κι επειδή, όσο κι αν περνούσε ο χρόνος δε θα λάμβανα περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεση του βιβλίου, ξεκίνησα την ανάγνωσή του.

Έχοντας περάσει ένα μεγάλο διάστημα από τότε που διάβασα έργο της συγγραφέως μέχρι και σήμερα, δύο ήταν τα πρώτα θετικά που εντόπισα διαβάζοντας το παρόν μυθιστόρημα. Αρχικά, αυτός ο χρόνος που μεσολάβησε λειτούργησε ώστε να λαχταρήσω να έρθω ξανά σε επαφή με κάποιο έργο της και κατά δεύτερον, είναι εμφανέστατη η εξέλιξη στην ήδη καλή συγγραφική της βάση που τώρα φαντάζει ακόμη πιο μεστή και ώριμη ώστε να μας προσφέρει ακόμη πιο συναρπαστικά δείγματα γραφής. Μα, καλύτερα, ας μαζέψω σε ένα σημείο τις σκέψεις μου και ας τις μοιραστώ μαζί σας.

Λένε ότι αν θέλεις να μάθεις το μέλλον, πρέπει να επιστρέψεις και να θυμηθείς το παρελθόν. Κι όπως ο δολοφόνος πάντα επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, έτσι και η πηγή πολλών εγκλημάτων, ή, και μη είναι όσα έχουμε αφήσει πίσω μας ως περασμένα, μα ποτέ ξεχασμένα. Τα τραύματα της ψυχής μπορεί να γίνουν αιτία για να αναζητήσουμε την όποια ''αποζημίωση'' για τα όσα μας στέρησαν. Για τα όσα μας αναλογούσαν, μα μας τα πήραν, διότι αυτό ήθελαν οι άλλοι/ες για εμάς. Δίχως να σκεφτούν το τί μπορεί να θέλαμε εμείς. Όχι! Καμία ερώτηση. Μόνο διαταγή και επιβολή. Κι αυτό γίνεται το ''όπλο'' που ''οπλίζει'' το χέρι και τη σκέψη μας και ψάχνουμε να βρούμε προς τα πού θα στρέψουμε τα όποια ''πυρά'' για εκδίκηση; Λύτρωση; Μα φταίει πάντα αυτό το άτομο που του ρίχνουμε το όποιο ανάθεμα; Ή κάποιες φορές υπάρχουν και οι παράπλευρες -αναγκαστικές- απώλειες;

''Μια γυναίκα που τρέχει μακριά από τις αναμνήσεις της.

Κι ένας έρωτας που δεν έσβησε ποτέ.

Η Τζόις Τζέιμς, πρώην lip reader της αστυνομίας, θέλησε μόνο σιωπή.

Αντί για σιωπή, βρήκε θάνατο.

Αντί για γαλήνη, βρήκε τον Ίθαν Μπέκετ ξανά μπροστά της.

Κάποια μυστικά δεν θάβονται. Κι όταν αναδύονται, ζητούν αίμα.

Μια φωνή από το παρελθόν ψιθυρίζει: Πρέπει να πεθάνεις." (Από το οπισθόφυλλο)

Άραγε, όσο κι αν τρέξει κάποιος/α μακρυά, μπορεί να καταφέρει να (ξε)φύγει από ό,τι μπορεί να τον/την πληγώνει, τρομάζει, κρατά δέσμιό του, αλλά και δεν του/της επιτρέπει να ζήσει όπως το επιθυμεί; Πόσο εύκολη, ή, δύσκολη είναι η απόφαση να κόψει -μια για πάντα- κάποιος/α τους δεσμούς του/της με το παρελθόν κι ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται τόσο για την ύπαρξή του/της όσο και για την πορεία του/της στη ζωή; Πώς μπορούν οι θύμησες να μας στοιχειώνουν και να μας απελευθερώνουν την ίδια στιγμή; Πώς μπορεί το παρελθόν να επιστρέφει ξανά και ξανά και να επηρεάζει το παρόν μας; 

Η συγγραφέας χρησιμοποιεί την πρωτοπρόσωπη αφήγηση ενισχυμένη από τους γρήγορους και ρεαλιστικούς διαλόγους -όταν κι όπου πρέπει- ώστε να υπάρχει μία σαφής και κατανοητή ανάπτυξη όλης της υπόθεσης πάνω στο χαρτί. Συνεπώς είναι αναπόφευκτη και μη διαπραγματεύσιμη μία πιθανή ταύτιση με τα πρόσωπα της ιστορίας. Ακόμη κι αν δεν έχουμε τίποτα το κοινό να μας ενώνει. Το μυστήριο έρχεται και παρεισφρύει σχεδόν ύπουλα κι αθόρυβα σαν την υγρασία που προκαλεί ανατριχίλα σε όλο μας το κορμί και αφήνει μία κολλώδη αίσθηση πάνω μας που μας κάνει να θέλουμε να τη διώξουμε με κάθε τρόπο, αλλά εκείνη επιμένει να γίνεται ένα με το δέρμα μας. Ναι, η συγγραφέας φαίνεται ότι ξέρει να κινεί τα νήματα και να ''παίζει'' με την ψυχολογία τόσο των προσώπων της ιστορίας όσο και των αναγνωστών/στριων. Η κλιμακούμενη ένταση των συναισθημάτων συμπορεύεται με το πώς εξελίσσεται όλη η ιστορία μαζί με τις όποιες ανατροπές και άλλες αποκαλύψεις που έρχονται στο προσκήνιο, ώστε να ταράξουν τις ισορροπίες και να μας βάλουν στη διαδικασία να σκεφτούμε το πού, τελικά, θα καταλήξουμε.

Εν κατακλείδι, το ''Πρέπει να πεθάνεις'' εδώ δε γίνεται μόνο ο τίτλος του βιβλίου, αλλά είναι και μία εμφατική δήλωση, από την οποία πηγάζει κι αναδεικνύεται όλη η πλοκή του. Η αφορμή, το μέσο και η όποια κατάληξη γύρω από τα όσα θα συμβούν μέσα στις σελίδες του. Με την άμμο να κυλά όλο και πιο γοργά μέσα στην κλεψύδρα και τον χρόνο να λιγοστεύει όλο και περισσότερο, ποιος/α μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι θα βγει αλώβητος/η απ'όλο αυτό και το ''Πρέπει να πεθάνεις'' θα παραμείνει μία κούφια και δίχως αντίκρισμα απειλή; 

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αυγέρη στις 08 Δεκεμβρίου.

Για όσους/ες ενδιαφέρεστε, οι προπαραγγελίες στο επίσημο site του εκδοτικού έχουν ανοίξει.