Περί σχολίων...
(Προέλευση φωτογραφίας: Shutterstock.com)
Γράφει η Κυριακή Γανίτη
Περί σχολίων...
Ζούμε σε μία χώρα που θέλω να πιστεύω πως ακόμη υπάρχει ελευθερία λόγου... Κι αυτή η ελευθερία λόγου συνεπάγεται ο καθένας και η καθεμία να μπορεί να εκφέρει την άποψή του/της για τα βιβλία που διάβασε. Αυτό, επίσης, που θα πρέπει να έχουμε κατά νου είναι πως όλοι κι όλες κρινόμαστε για τα λεγόμενά μας. Ναι, από τη στιγμή που επιλέγουμε να ''εκτεθούμε'' γράφοντας -πάντα επωνύμως!- το τί μας άρεσε, ή, όχι σε ένα βιβλίο, οφείλουμε να σκεφτούμε πως θα υπάρξουν άλλοι/ες αναγνώστες/στριες που είτε θα συμφωνήσουν μαζί μας, είτε όχι. Κάτι απολύτως υγιές και φυσιολογικό, μέσα στα πλαίσια των εποικοδομητικών διαλόγων, που βασίζονται στο σεβασμό, στη χρήση των ορθών και τεκμηριωμένων επιχειρημάτων, καθώς και στην ικανότητά μας να ακούμε το συνομιλητή/τη συνομιλήτρια μας, δίχως να φοράμε ''ωτοασπίδες''.
Ναι, ξέρω πως τα αρνητικά σχόλια δεν είναι τα πιο ''εύπεπτα'' και καλοδεχούμενα. Αλίμονο! Ποιος άνθρωπος δε θέλει να είναι αποδεκτός από τους γύρω του, ακριβώς όπως είναι; Πόσω μάλλον, όταν αυτή η αποδοχή αφορά το συγγραφικό του/της έργο, ή, τον τρόπο που εκθέτει τις απόψεις του/της για τα βιβλία που διάβασε. Εδώ, όμως, υπάρχει ένα ''αλλά'', το οποίο πρέπει να σκεφτούμε καλά, προτού το απορρίψουμε. Τί θέλω να πω;
Καλή τη πίστη, θεωρώ πως υπάρχουν ''αρνητικές'' κριτικές που δεν έχουν σκοπό να μας πληγώσουν, αλλά να μας βοηθήσουν. Πώς το κάνουν αυτό; Μα επισημαίνοντας με σωστό τρόπο το τι πρέπει να διορθώσουμε, με σκοπό να γίνουμε καλύτεροι/ες. Προσέξτε! Αναφέρομαι σε σχόλια που σε καμία περίπτωση δεν είναι προσβλητικά και δεν κρύβουν μέσα τους καμία κακία, κόμπλεξ, ζήλεια, ειρωνεία, ή, ακόμη και να προέρχονται από ανθρώπους που εξυπηρετούν συμφέροντα τρίτων, που σκοπό έχουν να πλήξουν την αξιοπιστία της εργασίας των γραφόντων...
Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους/τις συγγραφείς, αλλά και εμάς τους/τις bloggers και κατ'επέκταση το αναγνωστικό κοινό. Ναι, βλέπετε παίρνει πολλούς/ες η μπάλα και αδιακρίτως μπορεί να δεχθούμε τα ''πυρά''. Και για να μιλήσω για μένα, έχουν υπάρξει σχόλια που δεν ήταν τα πιο θετικά, αλλά με βοήθησαν και με ''θωράκισαν'' και άλλα που γράφτηκαν, απλώς και μόνο, για να με προκαλέσουν, θεωρώντας πως θα προέβαινα σε κάποιο σχόλιο που θα μπορούσε να με εκθέσει... Ξέροντας, λοιπόν, πώς λειτουργεί το ''παιχνίδι'', έχω μάθει να μην πέφτω σε ανάλογες παγίδες. Οπότε, την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι ανάλογο, θα πάρω και τα μέτρα που πρέπει...
Τα σχόλια σας πάντα ευπρόσδεκτα κάτω από το άρθρο!
Όταν κάποιος γράφει ένα βιβλίο (ή αντίστοιχα ασχολείται με τις εικαστικές τέχνες, πχ ζωγραφίζει, φτιάχνει γλυπτά κλπ) είναι υποχρεωτικό να εκτεθεί στο σχολιασμό του κοινού στο οποίο και απευθύνεται. Υποχρεωτικό, ξαναλέω. Έτσι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού. Από κει και μετά το πως θα διαχειριστεί τα θετικά ή τα αρνητικά σχόλια δείχνουν πολλά για τη μόρφωση, την ψυχοσύνθεση και την καλλιέργειά του για τον κάθε κρινόμενο ξεχωριστά. Φυσικά δεν περιλαμβάνονται στην κουβέντα κακοήθειες, προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, βρισιές και γενικά ότι ξεφεύγει από τους κανόνες εκφοράς του δημόσιου λόγου και της καλής συμπεριφοράς. Υποτίθεται το να γράφεις βιβλία ή να δημοσιολογείς γραπτώς πηγάζει από μια εσωτερική ανάγκη κι αυτήν κυρίως ικανοποιεί (δεν εξαιρούνται κι όσοι γράφουν επ' αμοιβή). Δεν είναι δυνατόν ν' απαιτείς να ικανοποιείς μια εσωτερική σου ανάγκη και ταυτόχρονα ν' απαιτείς να στοιχίζονται πίσω σου μόνο γλείφτες, ενθουσιώδεις fans, εκμεταλλευτές και γενικά "αυλοκόλακες". Συνεπώς, όλοι λέμε τη γνώμη μας για οτιδήποτε νομίζουμε ότι μπορούμε να την υποστηρίξουμε επαρκώς (αλλιώς πρόκειται για ανούσιες μοχθηρές βολές) και σε όποιους δεν αρέσει μπορούν απλά να προσπεράσουν και να την αγνοήσουν. Όμως ούτε να μας φιμώσει έχει δικαίωμα κανείς, ούτε να μας επιτεθεί για την άποψή μας. Σε κάθε αντίθετη περίπτωση, δηλαδή κάποιος να κρίνεται και να τιμωρείται επειδή και μόνο είχε μία άποψη, μιλάμε πλέον για Φασισμό. Κι αν η λέξη από μόνη της προκαλεί ρίγη σκεφτείτε τι προκαλούν οι μέθοδοι που μετέρχεται κάποιος προσπαθώντας να "πνίξει" ή να διαβάλει μια άποψη, να φιμώσει μια άλλη και να τιμωρήσει με όποιον τρόπο έναν τρίτο που την εξέφρασε δημόσια.
ΑπάντησηΔιαγραφή