Διαβάζοντας ένα απόσπασμα από το βιβλίο ''Το παιχνίδι της Νύχτας, τόμος Α΄"

Τίτλος: Το παιχνίδι της Νύχτας, τόμος Α΄

Συγγραφέας: Μηνάς Κιάκος

Εκδόσεις: Ελκυστής (Παράξενος Ελκυστής)

Ο Άνεμος ούρλιαζε σαν τρελός, ενώ τρομερά κύματα βρυχιόνταν συνεχώς. Τι είναι αυτό το μέρος; αναρωτήθηκε η Φραέλα Στάρσον, καθώς το σκοτάδι την τύλιγε. Πού βρίσκομαι; Τα πόδια της βυθίστηκαν σε παγωμένο νερό, αλλά δεν τσίριξε ούτε μια στιγμή, μπορούσε να το αντέξει. Η καρδιά της άρχισε να χτυπά σαν τρελή, καθώς μια απόκοσμη κραυγή ακούστηκε από το βάθος. Την επόμενη στιγμή ήταν γέλια μικρών παιδιών. Τότε μια ξύλινη πόρτα, που ένα φανάρι έκαιγε στην κορυφή της, εμφανίστηκε. Το ήξερε πως αν έμενε εδώ πέρα ολομόναχη, το σκοτάδι θα την κατασπάραζε και μαζί με αυτό οι Εφιάλτες της Νύχτας. Πίεσε τον εαυτό της να κάνει τα απαραίτητα βήματα μέχρι να φτάσει την πόρτα.

Καθώς πλησίαζε ολοένα και πιο πολύ, η στάθμη του νερού ανέβηκε ως τη μέση της. Φόβος και απόγνωση την τύλιξαν. Φοβόταν πάρα πολύ το σκοτάδι και ειδικά το νερό, το νερό πάνω από όλα. Όταν έπιασε το χερούλι, αναγνώρισε μία από τις φωνές. Δεν είναι δυνατόν…

Βρέθηκε μέσα σε ένα δωμάτιο με τέσσερα άτομα που τα ήξερε από την ηλικία των τεσσάρων ετών. Μα είναι… νεκροί. Τους είχε αναγνωρίσει όλους: τον πατέρα της, Έιρυς Στάρσον, έναν ξανθομάλλη άρχοντα με μπλε μάτια από το Στάρσχαρτ· τον καλύτερο φίλο του πατέρα της, Λάροκ Τζέσλυν, έναν άνδρα με φακίδες· τη Σνόου Τζέσλυν, μια ψηλή γυναίκα με λευκό δέρμα σαν το φεγγάρι· τον γερο-Τζακ, έναν γκριζομάλλη επιχειρηματία από την Πόλη του Φεγγαριού.

Υπήρχε όμως και ένα ακόμα άτομο, ένα άτομο του οποίου η σκέψη τής έφερνε απεριόριστη θλίψη… η κολλητή της, Πόλλαν Τζέσλυν, ένα δεκάχρονο κορίτσι. Καθότανε απομονωμένη σε έναν διθέσιο καναπέ κι έπαιζε με το κόκκινο αρκουδάκι της νευρικά.

«Τι έχεις;» τη ρώτησε το κοριτσάκι που βρισκόταν δίπλα της. Φορούσε ρούχα από γαλάζιο μετάξι και γούνινα πασούμια στα μικρά της πόδια.

Η γριά Φραέλα πλησίασε τα δυο κορίτσια. Πόλλαν… Κοίταξε και την άλλη. Και αυτή είναι… εγώ. Προσπάθησε να θυμηθεί τη χαμένη ανάμνηση από τα παιδικά της χρόνια, αλλά δεν της ερχόταν κάτι. Είχε πατήσει τα εβδομήντα εφτά και ήταν ήδη πολύ αδύναμη, όπως κάθε άνθρωπος σε αυτήν την ηλικία. Κάθισε στην πολυθρόνα και συνέχισε να απολαμβάνει την ξεχασμένη ανάμνηση του δυσβάστακτου παρελθόντος. Δάκρυα αναμενόταν να κυλήσουν από τα βιολετί της μάτια.

«Τίποτα», της είπε. «Δε συμβαίνει τίποτα». Δεν μπορούσες να ξεγελαστείς από τα ανούσια ψέματά της.

«Δε με ξεγελάς εμένα», της είπε η εννιάχρονη Φραέλα. «Κάτι έχεις και δε θα σε αφήσω ήσυχη, αν δε μου πεις αυτό που σε απασχολεί».

Η μικρή εκδοχή της ήταν δύο χρόνια μικρότερη από την Πόλλαν, αλλά έδειχνε τρία χρόνια μεγαλύτερη από την ηλικία της.

Όταν η μικρή Φραέλα τής είχε ακουμπήσει το χέρι, η Πόλλαν αποτραβήχτηκε και πήγε στην άλλη άκρη του καναπέ. Συνέχιζε να παίζει όλο και πιο νευρικά με το αρκουδάκι της.

«Σου είπα ότι δε συμβαίνει τίποτα. Άφησέ με ήσυχη».

Αχ… πόσο μου λείπετε όλοι. Θυμήθηκε τότε και άλλες στιγμές του παρελθόντος. Μια φορά, όταν ο πατέρας της τής είχε κάνει δώρο δύο ταξίδια στο Χρυσό Λιμάνι και στα Νησιά του Ατρόφιους για τα γενέθλιά της, είχε χαρεί τόσο πολύ, που βγήκε έξω στη βεράντα και τσίριξε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Μια άλλη φορά, είχαν κάνει μια σκανδαλιά με τη φίλη της: έβαλαν σκατά αλόγου στο κρεβάτι του σταβλάρχη κι εκείνος είχε εξοργιστεί τόσο πολύ, που κατηγόρησε τα παιδιά του σταβλίτη για αυτήν την αισχρή πράξη. Μακάρι να γύριζα τον χρόνο πίσω και να σας αγκάλιαζα όλους, έστω για μια τελευταία φορά.

Η μικρή Φραέλα κοίταξε πίσω της και είδε τους υπόλοιπους να χασκογελάνε και να πίνουν τσάι. Δεν τους είχαν δώσει καμία σημασία εδώ και μία ώρα. Το μόνο που ήταν καλοί να κάνουν, ήταν να πίνουν τσάι και να λένε ηλίθια πράγματα για τις ηλίθιες δουλειές τους.

«Μήπως να φωνάξω τους γονείς…»

«Όχι!» προσπάθησε να μη φωνάξει. «Θα κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει σε αυτό που με τρώει, ούτε καν εσύ».

«Μπορεί και να μπορώ». Αν δεν ήξερε όμως τι της συνέβαινε, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Την πλησίασε κι άλλο. «Είμαστε κολλητές, έτσι δεν είναι; Και οι κολλητές πρέπει να τα λένε όλα μεταξύ τους, για αυτό άλλωστε ονομάζονται έτσι».

Έπειτα από μερικές στιγμές, σταμάτησε να παίζει με το αρκουδάκι και την κοίταξε. Ένα δάκρυ κύλισε από το αριστερό της μάτι.

«Μου το ορκίζεσαι πως δε θα πεις τίποτα σε κανέναν;»

«Στο ορκίζομαι στη φιλία μας», της έπιασε το χέρι.

Αυτή πήρε μια βαθιά ανάσα και της εξήγησε: «Χτες βράδυ είδα ένα κακό όνειρο. Μια μεγάλη καταιγίδα είχε ξεσπάσει και το πλοίο είχε πλημμυρήσει και όλοι έτρεχαν να σωθούν. Και…»

«Και;»

«Πέθαναν όλοι». Έκρυψε το κεφάλι της στο αρκουδάκι, καθώς άρχισε να κλαίει με λυγμούς. «Έμοιαζε τόσο αληθινό».

Συνεχίζεται...

Περίληψη οπισθοφύλλου:

Έπειτα από τις ανατριχιαστικές στιγμές που βίωσαν στον Λόφο του Πεφωτισμένου, ο Έριον Φόρσον και η Αθάιαν Χέβενλορντ, όμηροι του πανίσχυρου Ψυχοδαίμονα, θα βρεθούν αντιμέτωποι με μεγαλύτερες προκλήσεις που ούτε καν έχουν φανταστεί. Στο μεταξύ, ο διάσημος επιχειρηματίας Θεοντόρ μαζί με τη γυναίκα του, Ουζένα Χέβενλορντ, θα ταξιδέψουν ως την Παντόρια, με σκοπό να βρούνε τον αρχαίο χάρτη που θα τους αναδείξει το μυστικό μονοπάτι για τις θρυλικές χώρες πέρα από το Απέραντο Δάσος. Καθώς αυτοί προσπαθούν να προλάβουν τα χειρότερα, ο Αυτοκράτορας του Μοργκάζντανγκ, Έιρον Στάρσον, ετοιμάζεται να ταξιδέψει στην Κοιλάδα του Φωτός, για να προειδοποιήσει τον Θεϊκό Αυτοκράτορα για μια αρχαία και σκοτεινή δύναμη που απειλεί να καταστρέψει το Βασίλειο των Θνητών. Σε μια εποχή όπου οι Ανώτερες Δυνάμεις και ο Μεγάλος Όλεθρος θα δώσουν μια μάχη η οποία θα καθορίσει τη μοίρα όλης της πλάσης…

*Τα πνευματικά δικαιώματα τόσο της εικόνας του εξωφύλλου όσο και του άνωθεν αποσπάσματος ΔΕΝ ανήκουν στο blog, αλλά αποκλειστικά στο συγγραφέα και στον εκδοτικό οίκο.

**Το απόσπασμα δημοσιεύεται κατόπιν συνεννόησης και συναίνεσης του συγγραφέα.